Nostalgie

Het was 5 december 1987, sinterklaasavond. Mijn oma (die we bonma moesten noemen, want ze voelde zich chique), mijn vader, moeder, mijn zusjes en ik zaten in gespannen afwachting van de komst van de Goedheiligman. Vol verwachting klopte ons hart. Het ene na het andere sinterklaaslied werd ingezet, mijn moeder en oma kenden van de meeste liedjes meerdere coupletten, zodat ons sinterklaasrepertoire ruim een kwartier in beslag nam, zonder herhaling.

De geur van de traditionele erwtensoep met rookworst (de dag ervoor al gemaakt, want lekkerder) vulde de hele ruimte, de salontafel (ja, die heette toen nog zo) stond vol met allerhande sinterklaashapjes. Wij kregen normaal gesproken heel weinig snoep, dus deze veelheid was echt een traktatie! Mijn twee jongere zusjes en ik vielen als havikjes aan op de pepernoten, borstplaat en suikerbeestjes. ‘Niet zo proppen, dan word je misselijk!’, waarschuwde bonma, maar dat was echt tegen dovemans oren gezegd.

Geloof

Ineens klonk er een enorme herrie bij de voordeur, er werd hard op de deur gebonsd en een hand pepernoten vloog door de kamer. De volwassenen redderden zenuwachtig heen en weer om ervoor te zorgen dat wij niet te snel naar de buitendeur zouden rennen.

Ik was het jaar ervoor van mijn geloof afgevallen, maar vond het nog erg spannend. Mijn zusje barstte in huilen uit van de spanning en ze klom bij bonma op schoot.

Ik haastte me samen met mijn vader naar de voordeur. Daar stonden twee jutezakken en één wasmand (onze wasmand!) vol met cadeautjes. We sleepten de buit naar binnen en ik mocht de namen op de pakjes lezen. Dat viel soms niet mee, want een van de hergebruik-pieten had pakpapier van eerdere jaren gebruikt (want duur!) zodat er niet zelden meerdere namen op één pakje stonden.

Het pakje

Op mijn schoot belandde een rechthoekig pakje in een donkerrood papiertje. Ik probeerde te voelen wat erin zat. Mijn hart maakte een sprongetje. Een boek! Ongeduldig wachtte ik tot het mijn beurt was om uit te pakken, ik scheurde het papier eraf en daar kwam een oranje met groen boek tevoorschijn. Op de voorkant stond een plaatje van een ernstig kijkend meisje. ‘Het kleine huis in het grote bos’ luidde de titel.

Ik weet niet meer wat ik die sinterklaasavond verder nog kreeg, maar dit boek staat mij nog heel helder voor de geest. Het boek was het begin van het sparen van die hele serie, en het is nog steeds mijn lievelingsboek. Dit boek staat voor mij symbool voor gevoel dat ik had bij het uitpakken van dit boek, de sfeer van dit fijne sinterklaasfeest en het samenzijn met onze familie.

Een boek is een echt cadeau. Dat vond ik als kind, dat vind ik nu, en ik weet zeker dat Sint dat ook vindt. Dus als je sinterklaasavond echt onvergetelijk wil maken: zorg dat er boeken in de zak zitten!

Ik wens jullie een mooie sinterklaasavond toe.